Πάνος Ηλιόπουλος, επάγγελμα φωτογράφος από τα Φιλιατρά

Η περιπέτεια της ζωής και η ποίηση της φωτογραφίας ενός άγνωστου μέχρι σήμερα Έλληνα φωτογράφου, του Παναγιώτη Ηλιόπουλου. Σπούδασε φωτογραφία, αλλά και κινηματογράφο στη φημισμένη σχολή του Σικάγου, στο Ιλινόις (παράρτημα του New York Institute of Φωτογραφία).

Ο Πάνος Ηλιόπουλος γεννήθηκε το 1897, σε ένα ορεινό χωριό της Μεσσηνίας.Από το 1919 έως το 1922 πολέμησε στη Μικρά Ασία.Το 1923, με ελάχιστα χρήματα, άρχισε ένα μακρύ και περιπετειώδες ταξίδι για το Μεξικό, με σκοπό να περάσει λαθραία τα σύνορα για την Αμερική: Πειραιάς – Μασσαλία – Ισπανία – Λισαβώνα – Κούβα. Από Βερακρούζ βρέθηκε στο Πόλη του Μεξικού, διέσχισε λαθραία τον ποταμό Ρίο Γκράντε με άλογο και έφτασε στο Ελ Πάσο, σε αμερικανικό έδαφος. Ταξίδεψε με τραίνο στο Κάνσας και μετά στο Ντιτρόιτ, όπου εγκαταστάθηκε. Εργάσθηκε στις σιδηροδρομικές γραμμές, σε εργοστάσιο τσιμεντόλιθων, σε αυτοκινητοβιομηχανίες, σε καπελάδικο. Το 1927 παρακολούθησε μαθήματα φωτογραφίας στο Σικάγο. Έμαθε ακόμη να χρησιμοποιεί την κινηματογραφική μηχανή και να επεξεργάζεται τα φιλμ. 

Ο συμμαθητής και φίλος του Matt Grenko, που είχε μετακομίσει στο Τέξας, τον κάλεσε να εργασθεί ως οπερατέρ σε μια ομάδα παραγωγής κινηματογραφικών ταινιών. Δεν πήγε όμως, γιατί, ενώ ήταν έτοιμος να ταξιδέψει, έγινε γνωστό ότι θα κάνει την εμφάνισή του ο ομιλούν κινηματογράφος και η επιχείρηση διαλύθηκε, καθώς θα χρειάζονταν πολλά χρήματα για την αγορά νέων μηχανημάτων. Έτσι επέστρεψε στη δουλειά του, στην αυτοκινητοβιομηχανία.

Το 1930, με την οικονομική κρίση στην Αμερική, ο Πάνος Ηλιόπουλος διασχίζει πάλι τον Ατλαντικό και επιστρέφει στην Ελλάδα, έχοντας διανύσει τρεις Ηπείρους. Εγκαθίσταται στα Φιλιατρά, όπου ανοίγει το πρώτο φωτογραφείο και σε μερικά χρόνια ακολουθεί ένα δεύτερο στην Κυπαρισσία. Παντρεύεται τη Χρυσούλα Κόλλια και αποκτούν πέντε παιδιά.

Στην κατοχή αναγκάζεται να εργαστεί ακόμα και σαν μυλωνάς, χωρίς ποτέ να εγκαταλείψει την ενασχόληση του με την αγαπημένη του τέχνη. Ο παλιός συμμαθητής του από τη σχολή Φωτογραφίας, Willam Λευκό, παραμένει πάντα πιστός φίλος του και του στέλνει συχνά δέματα με τρόφιμα και ρούχα, καθώς και οικονομική βοήθεια. 

Τον Αύγουστο του 1944 συλλαμβάνεται από τους αντάρτες προκειμένου να τους παραδώσει φωτογραφία του Ταγματάρχη Στούπα, αρχηγού των Ταγμάτων Ασφαλείας, καθώς και φωτογραφίες κοριτσιών που είχαν φωτογραφηθεί με Ιταλούς στρατιώτες. Αρνείται αφενός την ύπαρξη τέτοιων φωτογραφιών και αφετέρου την αποκάλυψη προσωπικών επαγγελματικών δεδομένων. Το 1948 συλλαμβάνεται για κάποιες ώρες και από τους εθνικόφρονες που τον κατηγορούν για κομμουνιστή.

Το 1964, μετά από 34 χρόνια, σταμάτησε την επαγγελματική του δραστηριότητα σε ηλικία 67 ετών, αλλά συνέχισε να φωτογραφίζει και να ζωγραφίζει. Πέθανε το 1985 στην Κυπαρισσία, 87 ετών.

Η φωτογραφική δουλειά του περιλαμβάνει κυρίως πορτρέτα σε στούντιο, πορτρέτα και σκηνές σε ανοιχτούς χώρους, αλλά και πολλά επίκαιρα στιγμιότυπα τής εποχής του, τα οποία παρουσιάζουν ιδιαίτερο ιστορικό ενδιαφέρον. Εκείνο όμως που τον καθιστά σημαντικό σαν φωτογράφο είναι η καλλιτεχνική ποιότητα τής δουλειάς του, η οποία ξεπερνάει κατά πολύ το επίπεδο ενός επαγγελματία φωτογράφου της επαρχίας.